haymard

Չամչյանը հեղինակել է «Քերականութիւն Հայկազեան լեզուի» (1779) աշխատությունը, որը 1801–59-ին վերահրատարակվել է 15 անգամ և շուրջ հարյուր տարի օգտագործվել որպես գրաբարի քերականության լավագույն դասագիրք:

Չամչյանի գիտական գլուխգործոցն է «Պատմութիւն Հայոց ի սկզբանէ աշխարհի մինչեւ ցամ Տեառն 1784» եռահատոր աշխատությունը (1784–86), որը հայ ժողովրդի քննական պատմություն ստեղծելու առաջին փորձն է հայ պատմագրության մեջ: Այն նաև առաջին փորձն է Մովսես Խորենացու Պատմությունից հետո ամբողջական համահավաք պատմություն ստեղծելու: Չամչյանը մշակել է ժամանակագրություն, փորձել է պարբերացնել հայոց պատմությունը, առաջադրել պատմության ըմբռնման նոր սկզբունքներ:

Հայ մեկնողական գրականության գլուխգործոց է Չամչյանի «Մեկնութիւն սաղմոսաց» (հ. 1–10, 1815–23) երկասիրությունը:

Կ. Պոլսի առաքելական և կաթոլիկ համայնքների միջև ընթացող սուր պայքարը հարթելու նպատակով գրել է «Վահան հաւատոյ, ուղղափառութեան Հայաստանեայց եկեղեցւոյ» ծավալուն դավանաբանական երկը, որը Հռոմի հավատաքննության գերագույն ատյանի 1819-ի մայիսի 5-ի որոշմամբ ճանաչվել է հերետիկոսական և ոչնչացվել (համառոտ տարբերակը հրատարակվել է 1873-ին Կալկաթայում): Չամչյանը մշակել է հայկական դպրոցների ուսուցողական և բարոյակրթական կանոններ ու ծրագրեր. դասավանդվող առարկաների թվում գերապատվությունը տվել է հայագիտությանը:

Երկ. Նուագարան օրհնութեանց, Վնտ., 1801:

Պատկեր տօնից սուրբ Աստուածածնին, Վնտ., 1805:

 Սեղան խնկոց, Վնտ., 1816:

"(նյութը տրամադրել  է «ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱԳԻՏԱՐԱՆ» հրատարակչությունը)"